به گزارش خبرگزاری حوزه، در دل تاریخ اسلام، نسخهای از تقوا و احکام دینی پا به عرصه وجود گذاشت که به جنگ با ریشههای عمیق ایمان مسلمانان پرداخت. وهابیت، با تکیه بر فتواهای جنجالی محمد بن عبدالوهاب، سیاهی را به کلام مسلمانی وارد کرد که در آن خونهای بیگناه به آسانی ریخته میشد.
پیدایش، گسترش و نفوذ گروه تکفیری وهابیت در منطقه، در سایه شمشیرهایی بود که خون هزاران مسلمان را با تکیه بر فتواهای نابخردانه محمد بن عبدالوهاب و وارثان وی ریخت؛ اگر زورِ شمشیر و فتواهای محمد بن عبدالوهاب نبود، هیچ مسلمانی راضی نمیشد با رضایت قلبی و طیب خاطر، به این فرقه گمراه روی بیاورد و آن را بپذیرد، جنایات و کشتارهای بیرویه وهابیها در پیشبرد اهداف و تثبیت خود در منطقه جزیره العرب، امری روشن و پذیرفته شده است که بسیاری از تاریخ نگاران، این ایام را روزهایی سیاه برای مسلمانان منطقه حجاز شمردهاند.
وهابیون نه تنها شیعیان منطقه حجاز، بلکه اهل سنت حنبلی مذهب را نیز از دم تیغ ظلم خود میگذراندند؛ از جنایات و طغانگریهای این گروه سفاک، تاریخ نگاران بسیاری نوشتهاند؛ برای نمونه، ناصر السعید، در کتاب تاریخ آل سعود، بخشی از جنایتها و کشتارهای وهابیت که در راستای تثبیت قدرتشان در مناطق نجد انجام دادهاند را بیان کرده است، برای نمونه به برخی از این موارد اشاره میگردد:
۱) ذبح ۳۹۷۰ نفر از اهالی منطقه شعبیه در حالیکه در شب بیست و هفتم رمضان در مسجد در حال عبادت و نماز بودند.
۲) ذبح ۴۱۰ نفر از اهالی آل اسلم از قبیله شمر.
۳) ذبح ۵۱۳ نفر از قبیله عنزه.
۴) ذبح ۴۱۱ نفر از اهالی حائل.
۵) ذبح ۳۷۵ نفر از منطقه غوطه از توابع حائل.[۱]
نکته مهمی که در تصریحات ناصر السعید دیده میشود این است، که وی میگوید وهابیها اهل شهادتین را و حتی کسانیکه در شب قدر (بیست و هفتم ماه رمضان) در مسجد جمع شده بودند را نیز کشتهاند، و دیگر اینکه کشتار مسلمانان به نحو قتال در میدان مبارزه نبوده، بلکه به صورت ذبح بوده؛ بدین صورت که وهابیها بعد از محاصره شهرها و اسیر کردن مسلمانان، ایشان را ذبح میکردند، و این در واقع، همان راهی است که قبل از این، توسط گروه سفاک خوارج انجام گرفته است و وهابیت رهرو همان راه هستند و در عصر حاضر نیز متأثرینِ از این اندیشه، در قالب گروه موسوم به سلفیه جهادی، در ممالک اسلامی انجام میدهند و در سایه فتواهای بزرگان وهابیت، خون مسلمانان را مباح دانسته و ایشان به قتل میرسانند.
پینوشت:
[۱]. ناصر السعید، تاریخ آل سعود، ص۳۲۵.
منبع: پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب
نظر شما